Kajakken bij Cat Ba Island

Zaterdag om half 8 staat de wekker. Vandaag gaan we kajakken. Beneden in het restaurant nemen we een ontbijt en zodra we er klaar voor zijn springen we ieder bij een scooter achterop en worden naar een haven gebracht. Het is een koude, bewolkte ochtend en het ziet er helaas niet naar uit dat het op zal klaren. In een boot van een vriendelijk, maar niet erg fris mannetje varen we langs Monkey Island in de richting van de kajaks. De apen schijnen daar niet lief te zijn en ze schijnen aan te vallen en te bijten, hoorden we van Mr. Zoom. De tocht duurt een half uur en is ijskoud. We zijn hier veel te zomers voor gekleed. De schipper spreekt natuurlijk geen engels en maakt ons met gebarentaal duidelijk dat we voor de foto achter het roer kunnen. Joviaal slaat hij z'n arm om ons heen en grijnst zijn 2 tanden bloot voor de camera. Een paar tellen later staat hij ineens uitgebreid uit de boot de plassen. Zou het normaal zijn als wij hetzelfde doen? We komen aan bij de visfarm, laten onze spullen achter en krijgen een 2-persoonskajak onder onze kont. Enthousiast beginnen we te peddelen om op te warmen en we laten de visfarm al snel ver achter ons. We hebben tegenwind en ook al tijden niks aan sport gedaan, dus we voelen onze armen al erg snel. Bij een eilandje meren we aan. Daar hebben we ons eigen privé strandje. Helaas wel met veel scherpe rotsen waarop allemaal schelpdieren zitten. Eva stapt als eerste uit. We zijn inmiddels al perfect op elkaar ingespeeld, want precies op het moment dat ik een poging doe om uit te stappen, besluit Eva om de kajak met mij als passagier het strand op te trekken met als bedoeling dat ik zelfs met droge voeten aan land kom. Ik verlies m'n evenwicht en kieper om. Het resultaat is niet als verwacht. We hadden het al zo lekker warm. In elk geval ben ik wel het water in geweest. We verkennen het eilandje een beetje, maar erg ver komen we niet. Op naar het volgende eilandje. We peddelen weer verder en zien een spannend uitziende opening in de rots. Als we om het eiland heen varen komen we bij een strand uit waar we, dit keer droog, aanleggen. Langs de zijkant van het eiland wandelen we al glibberend naar de grot die onze belangstelling heeft gewekt. De grot kunnen we een klein stukje in en binnenin is de zijkant opvallend glad. Buiten is alles vlijmscherp. Een poosje later is het ons gelukt om het rondje af te maken zonder al te veel kleerscheuren. Dan gaan we alvast weer richting de visfarm varen, voordat we te ver gaan en verdwalen tussen zoveel eilanden. Gek genoeg hebben we weer tegenwind. Net achter de farm duiken we een doorgang in met nog steeds tegenwind en abnormale stuurproblemen. We leggen nog een keer aan en zien ook een enkele grote, dooie vis liggen. Dan besluiten we terug te gaan. Hoe laat we daar ongeveer moesten zijn weten we niet meer, maar volgens onze berekeningen is 12 uur vroeg genoeg om om 1 uur terug in het guesthouse te zijn. Dus iets voor 12 leggen we weer bij de steiger aan. Onze schipper is spoorloos,  dus we bekijken een paar vissen. 1 enorm grote vis wordt onder het huisje in een net gevangen gehouden. Hij is 10 jaar oud en weegt 60 kilo. De ruimte is veel te klein voor zo'n grote vis. Als onze schipper er nog niet is en we vragen waar hij uithangt krijgen we te horen dat hij naar ons op zoek is gegaan. Hij had de opdracht gekregen ons 13:00 uur bij het guesthouse af te leveren en wij moesten dan half 12 vanuit de farm vertrekken. Aangezien we op dat tijdstip nog in geen velden of wegen te bekennen waren, dacht hij dat we verdwaald waren en is ons gaan zoeken. Toen we gespot waren bij de steiger hebben de mensen daar de zenuwachtige schipper opgebeld dat we terecht waren. Arme man. Snel varen we terug, waarbij hij het weer niet kan laten om nog een keer z'n leuter buitenboord te hangen en zijn blaas te legen. Vies mannetje. Eenmaal aan de kust worden we weer achterop de scooter terug gebracht naar het guesthouse waar we ons eindelijk kunnen opwarmen onder een hete douche. Daarna is het tijd voor de lunch. We hebben natuurlijk keihard gesport vandaag dus een enorme trek. Onze lunch bestaat uit: soep, omelet met brood, Vietnamese loempia's, fruit, pannenkoeken met chocolade en banaan, koffie en een paar vruchtensapjes. Tegen de tijd dat we dit allemaal ophadden zaten we toch wel flink vol en was het iets voor 3. Snel afgerekend en haastig naar de bus gelopen die ons om 3 uur naar de speedboot zou brengen om op die manier het eiland te verlaten. We willen snel naar het zuiden reizen om de kou achter te kunnen laten. Op dit moment zitten we nog vol goede moed, niet wetende wat ons allemaal te wachten staat. We stappen in de bus en deze vertrekt meteen. Terwijl we onderweg zijn voel ik in mijn zak. Oeps! De kamersleutel! Ik was nog even 1 keer heen en weer gesjeesd om vlug te plassen. Nooit meer aan de sleutel gedacht daarna. Met goede hoop laten we de sleutel achter bij de buschauffeur. We komen bij de speedboot die vervolgens propvol wordt geladen met mensen en scooters en we varen weg naar de kust voor een tocht van 45 minuten. Eenmaal in Haiphong pakken we de taxi naar het treinstation en kopen kaartjes naar Hanoi. Helaas kunnen we vanaf daar nog geen tickets kopen van Hanoi naar Hue diezelfde avond. Half 7 vertrekt de trein en 9 uur komen we aan in Hanoi. We hebben 2 uur de tijd om kaartjes te kopen, want 11 uur 's avonds zal de nachttrein vertrekken. We hopen op dat moment nog dat de eersteklas tickets beschikbaar zullen zijn en zijn bang dat we straks tweedeklas moeten reizen. Kaartjes kopen blijkt nog een flinke opgave te zijn. We worden in gebrekkig engels door een chagrijnige, ongeduldige vrouw doorverwezen naar de andere kant van het station. Met onze zware backpacks lopen we in de aangewezen richting en vragen het weer. We krijgen steeds meer haast en beginnen de zenuwen te krijgen. Om de 500 meter vragen we het weer, maar lang niet iedereen spreekt engels. Eindelijk hebben we het 3 lange straten verder gevonden. Daar horen we tot onze schrik en verbijstering dat de trein vol zit de komende 2 dagen. Deze vrouw doet echt haar best voor ons, maar ze kan niks vinden. Alleen sta-plekken zijn nog beschikbaar, maar 12 uur lang gedurende de nacht staan lijkt ons geen goed plan. Maar nog meer tijd in het vervelende Hanoi verspillen zien we ook niet zitten. Misschien dat er nog bussen gaan. De kans is klein, maar we willen hier echt heel graag weg. We lopen gehaast naar een taxi en vragen naar het busstation. 'Oké', is het antwoord. Langzaam rijdt de chauffeur weg. 'Hallooo, we hebben haast!' Hij vraagt nogmaals waar we heen moeten, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Als hij ons niet begrijpt en wij steeds ongeduldiger en geïrriteerder beginnen te roepen tegen hem, pakt hij zenuwachtig zijn telefoon en geeft deze even later aan Eva. De vrouw aan de lijn roept echter alleen maar: 'Hallo?' Nu stap ik uit om een andere taxi aan te houden die hopelijk wel engels spreekt, terwijl Eva blijft zitten zodat de chauffeur er niet met onze spullen vandoor gaat. Op dat moment beweert hij dat hij het snapt en omdat we eigenlijk geen zin hebben om alle spullen weer over te laden stap ik maar weer in. Nu rijdt hij wel door en we hebben weer een.beetje hoop. 2 tellen later staan we weer bij het treinstation. . Nog aan de verkeerde kant ook. Nu zijn we echt kwaad. 'Koffer open!!!' Woest stappen we uit en tikken op de kofferbak. De arme jongen heeft het niet getroffen met ons. Zonder betalen benen we weg. Hij durft niks te zeggen. Onderweg horen we van een behulpzame engelssprekende Vietnamees dat het busstation nu al dicht is. Half rennend gaan we nogmaals terug naar de andere kant van het treinstation, ditmaal weten we de weg. We willen zo graag weg dat we nu bereid zijn de staanplaatsen te nemen, hoe gaar we ook aankomen. Het zit ons helaas niet mee. Ook die plekken zijn niet meer beschikbaar. Totaal moedeloos blijft er maar 1 optie over: een guesthouse zoeken en morgen op zoek naar een manier om zo snel mogelijk hier weg te komen. Nadat er al 3 achter elkaar volgeboekt zitten of belachelijk duur zijn nemen we de taxi naar ons oude vertrouwde en aangename hotel: Golden Time. Gelukkig hebben ze daar nog een kamer over.  Doodmoe van de lange dag ploffen we op bed en gaan spontaan op zoek naar vliegtickets. Als er niks mogelijk is over land, dan maar via de lucht. Zodra we een beschikbare vlucht vinden voor de volgende dag 13:50 uur, boeken we dit meteen. Na enen vallen we eindelijk in slaap.