De reis naar Hanoi

Maandagmiddag, we gaan aan een lange rit met de bus beginnen. 17:00 uur worden we naar het busstation gebracht waar we om 18:00 uur vertrekken naar Oudomxai. Het is een krappe zitbus en op het moment dat Eva haar stoel naar achter doet heeft ze ruzie met de meiden achter ons die de rest van de rit met hun knieën in haar rug zitten. Kinderachtig! Ook nog even demonstratief midden in het gangpad gaan liggen, ze doen maar lekker. Wij houden ook blauwe knieën over aan de busrit. Voor ons zit een lieve oma met een schattig jongetje. Die blijkt heel wat minder schattig als de bus gaat rijden en hij binnen een paar minuten al wagenziek wordt. Plastic zakje erbij, gejammer en kotsgeluiden en een enorme vieze lucht die daarmee gepaard gaat. Ik pers m'n neus en mond in mijn kussen tot ik bijna stik en ook mijn oren hou ik stijf dicht. Als ik even later opzij kijk is Eva ook verdwenen achter een doek en haar capuchon. Wat een vieze lucht is dat altijd. Maar stoppen voor een wagenziek kind of alleen maar om dat kotszakje weg te gooien zit er natuurlijk niet in. Het zakje wordt gewoon bewaard. De lucht wordt na een tijdje iets minder sterk en we durven weer normaal te ademen. Alsof dat lieve kindje het aanvoelt besluit hij nogmaals over zijn nek te gaan en een kwartier later nog maar een keer. Wat een drama. Waar oma alle plastic zakjes vandaan haalt is ons een raadsel. Uiteindelijk valt hij blijkbaar toch in slaap en wij ook een beetje, tot de bus een plasstop maakt. Daarna begint het ritueel weer van voor af aan. Om half 1 's nachts komen we aan in Oudomxai en we schieten snel de bus uit. Hopen dat we nooit meer zo'n rit krijgen. Vlakbij zit een vies chinees hostel en op dat moment zijn we niet heel kritisch, maar willen we gewoon zo snel mogelijk een bed zonder nare geuren en geluiden om ons heen. We vallen snel in slaap om 6 uurtjes later weer gewekt te worden door een vriendelijke wekker. Half 9 gaat onze bus weer en we moeten een uur van tevoren kaartjes kopen, dus Eva gaat 'even' pinnen en de buskaartjes halen om 7:15 uur, terwijl ik mijn tas probeer te ordenen. Ongeveer een half uurtje later komt Eva gejaagd de kamer weer in. 'We hebben een probleem! Ik krijg geen geld uit de pinautomaat!' Zoef, weg is ze weer met haar creditcard. Maestro wordt niet geaccepteerd. Mijn goede voornemen van het netjes ordenen is meteen vervlogen. Prop-prop-prop en mijn tas is weer een zooitje. Ik graai vast wat spullen van Eva bij elkaar en besluit om inmiddels al 8:15 uur toch maar te kijken of het gelukt is of dat we nog maar een dag in dit 'niks te beleven' plaatsje moeten blijven. Ik tref haar gelukkig al snel bij de ticketverkoop. 'Lukt het?!' Ik krijg een vluchtige bevestiging en ren weer terug naar het hostel. Een paar tellen later ziet Eva haar tas er net zo propperig uit als de mijne en zal ze ongetwijfeld voorlopig niks kunnen vinden, maar we kunnen naar de bus. Een enkele minuut voor half 9 zitten we met bonzend hart in de bus. Daar hoor ik van Eva hoe ze minstens 5 pinautomaten langs is gerend, voordat ze er eindelijk 1 vond waar geld uit kwam met een Nederlandse bankpas. En dat zonder te verdwalen, wauw. Toen ik in HuayXai vlak voor de bus ons op zou pikken even mijn backpack ging halen, die we gestald hadden in een storage, presteerde ik het om in een afstand van misschien 500 meter te verdwalen. Ik kwam weer de straat op en liep de verkeerde kant op. Toen ik Eva maar niet zag besloot ik de andere kant te proberen, wat wel de goede kant bleek, maar toen liep ik weer te ver door. Ik ben echt een drama met wegen. Niet echt gunstig om dit geklungel te vertellen, maar dat is om aan te geven dat we erg blij waren dat Eva de tickets ging kopen, want ik was nooit meer terug gekomen. Zelfs nadat we al minuten onderweg waren met de bus riep ze nog uit: 'Hee, hier ben ik ook net geweest!'Deze bus is onze eerste ligbus. Super! Nu kunnen we nog een klein beetje verder slapen. Al gaat niets uiteraard boven een echt bed, want de bus hobbelt en maakt alleen maar haarspeldbochten en om de 2 uur stopt de bus. Maar alles beter dan een krappe zitbus!Na de luchpauze zien we een vrouw met een klein, rond mandje waar een arme kip in gepropt zit. Totaal geen bewegingsvrijheid. Ze doet het mandje in een plastic zakje alsof het bagage is en legt het ook nog in het bagageruim. Zo ga je niet met dieren om!Even later gaan we de grens over. Gelukkig gaat alles goed, visum hadden we al in Nederland gehaald, en we worden toegelaten in Vietnam.Rond 16:00 uur komen we aan in Dién Bién Phú. Zodra we voet buiten de bus zetten worden we omringd door hordes opdringerige Vietnamezen die ons vanalles proberen te verkopen: busticket/ taxi. We kunnen onze kont niet keren en ze raken ons zelfs aan en roepen vanalles in hun eigen taal. Engels kennen ze niet. Ook de mensen achter de balie zijn ronduit vervelend en asociaal. Als ze geen zin hebben negeren ze ons simpelweg en ze kijken enorm verveelt en chagrijnig en laten ons maar een beetje tobben. Na meerdere malen vragen blijkt dat zowel naar Sapa als Hanoi 10 uur reizen is. We besluiten dan maar naar Hanoi te gaan aangezien het kortgeleden nog gesneeuwd heeft in Sapa. We komen natuurlijk voor de zon en warmte. Met moeite weten we voor 20:00 uur die avond 2 buskaartjes naar Hanoi te ontfutselen van de inmiddels kwaad kijkende kaartverkopers en gaan gauw weg uit de opdringerige mensenmassa. Je zou er claustrofobie van krijgen.Langs de weg gaan we bij een paar mannen aan tafel zitten in de hoop dat het drankje dat ze drinken een lekker sapje is. Dat lusten we inmiddels wel. De vrouw van het tentje gaat gewoon door waar ze mee bezig is en eerst denken we dat ze ons ook al negeert. Dan zet ze ineens 2 glazen neer vol met ijs en een beetje geelgroenbruinig sap. Het blijkt dat ze rietsuiker aan het uitpersen is door een elektrisch apparaat en het sap vangt ze op. Heerlijk sapje. We nemen er nog 1. Ze houdt een paar vingers op en wij betalen met de net gewisselde dongen die we voor de kippen gekregen hebben.Wat verderop komen we op een markt uit en we kopen een enorme watermeloen en een grote grapefruit. Ik weet zeker dat ze die avond feest zullen vieren van ons geld, we hebben de wisselkoers nog niet helemaal onder de knie, maar we gunnen het ze. Daarna zoeken we een leuk tentje op en bestellen koffie en sap. De man is zelfs heel vriendelijk daar. Gelukkig zijn ze niet allemaal zo irritant vervelend. Aan de overkant nemen we 2 kleine burgers, het enige eetbare wat we op dat moment kunnen vinden. Dan lopen we het stuk terug naar de bussen met al onze spullen. We worden nog gespierd van al dat gesjouw met 15 tot 20 kg op onze rug.Tot onze opluchting stappen we weer in een slaapbus. Eigenlijk zijn wij Nederlanders te lang voor het bed, dus benen strekken kunnen we niet. De bedden liggen boven elkaar zoals een stapelbed en meestal aan beide raamkanten een bed en in het midden eentje. Helemaal achterin kunnen er 5 naast elkaar liggen. Op het moment dat de bus vol zit worden er dunne matrasjes in het smalle gangpad gelegd waar ook mensen op gaan slapen. Vaak bij aankomst gaan de lichten aan en is het onbekend of het weer een plasstop is of dat we er allemaal uit moeten en iedereen vraagt aan elkaar wat de bedoeling is, maar niemand weet het antwoord. Totdat de buschauffeur ons ineens op ongeduldige toon de bus uit stuurt. Dan strompelen we slaapdronken de bus uit en trekken vaak zelf de backpack uit het bagageruim. Dat is hoe het meestal gaat, maar nu zitten we nog in de bus onderweg naar Hanoi en stopt de bus voor een plaspauze. Eva verdwijnt de toiletten in en ziet tot haar verbazing buiten de deurtjes een vrouw gehurkt boven de goot haar behoefte doen. Ik kom een tel later het damestoilet. (ñu = vrouw) Hetgeen dat mijn verbazing wekt is een vrouw die met haar mond wijd open haar maaginhoud in een plastic zakje loost met de meest nare geluiden erbij en ik weet niet hoe snel ik daar weer weg moet komen, nadat ik met een recordsnelheid geplast heb. Jekkie. Als wij eenmaal buiten het toilet onze ervaringen uitwisselen blijkt dat we beiden iets anders hebben gezien. Blijkbaar waren we zo gechoqueerd door hetgeen we zagen dat we de rest niet meer in ons opsloegen. Als we opkijken zien we aardig wat bussen staan. Uit welke bus kwamen we ook alweer? Ergens achter de bussen poetsen we onze tanden en daarna vinden we gelukkig onze bus terug. Vanaf dat moment proberen we een beetje op te gaan letten hoe de bus eruit ziet en waar die geparkeerd staat. Ook niet handig, want de bus wil wel eens verplaatsen..Rond 6 uur 's ochtends komen we aan in Hanoi. We kiezen een mooi hotel uit voor de nacht en maken meteen gebruik van het ontbijt dat inclusief is. Dan gaan we de stad verkennen.De mensen hier zijn ook goed in negeren. Als Eva de weg vraagt aan een bewaker, gaat hij gewoon door met vegen. Ze verheft haar stem, tettert naast zijn oor, zwaait voor z'n ogen, maar zonder resultaat. We staan letterlijk met open mond. Gelukkig geven de wat jongere mensen wel antwoord.Het oversteken is hier ook een uitdaging. Er rijden onmogelijk veel scooters en wat minder auto's. Het is een hele brede weg, ongeveer 3-baans aan beide kanten. Nadat er toch echt geen opening in het verkeer komt lopen we naast elkaar de weg op. De scooters anticiperen keurig op ons en rijden aan alle kanten om ons heen, zonder ons (heel aangenaam) te raken. Je moet hier dus gewoon met vaste tred oversteken, dan wijken ze keurig voor je uit met het nodige getoeter weliswaar. Toch enigszins opgelucht bereiken we heelhuids de overkant. De keren die volgen gaan soepeler en is het zelfs helemaal niet meer vervelend om over te steken. We pikken langs het meer een terrasje met heerlijke sapjes en koffies en bestellen onze eerste Vietnamese loempia in het land zelf. Jammie!Verderop lopen we nog een eind over de markt en kopen leuke prulletjes, terwijl we er een sport van maken zoveel mogelijk af te dingen. Onderweg boeken we een busticket naar Ha Long Bay, want we willen zo snel mogelijk weg uit het drukke, onvriendelijke Hanoi. We gaan nog gezellig uit eten, leren dankjewel zeggen in het Vietnamees (klinkt als gammán) en gaan al vrij snel lekker slapen. Best vermoeiend dat reizen. Morgen gaat de wekker alweer vroeg.