zandduinen in Mui Ne

We zijn onderweg in de bus naar Mui Ne. Het is een lange rit, maar we zijn de kou zo zat dat we geen risico nemen en in 1 keer een heel stuk naar het zuiden reizen. Het mag natuurlijk niet gebeuren dat we straks nog net zo wit zijn als iedereen in het koude Nederlandje. We stoppen in Hoi An waar wij beiden snel het toilet in schieten in een hotel. Als ik terugkom bij de bus heeft deze de deuren dicht en ik bons op de deur. Ze gaan echter niet open en de bus begint achteruit te rijden. Dan ga ik voor de bus staan, zodat hij in elk geval niet weg kan rijden. Voor Eva is de ervaring nog onaangenamer. Als zij terugkomt maakt de Nederlandse advocaat, die we in Vang Vieng tegen waren gekomen, de opmerking: 'je bent te laat.' De bus is achteruit gereden, waardoor deze uit haar gezichtsveld is. Ze krijgt de schrik van haar leven. De communicatie hier vanuit de buschauffeur is behoorlijk onduidelijk. Als we even later gelukkig onze bus weer in mogen en net helemaal gesetteld zijn, blijkt dat we een overstap in een andere bus hebben die uiteindelijk pas een uur later verschijnt. Deze bus is heel wat minder fijn en zit al vrij vol. Eva komt achterin aan het raam bovenop te liggen. Tijdens de rit komt ze erachter dat het toilet zich meteen achter haar bevindt en omdat iedereen midden in het gangpad ligt hervinden de mensen hun evenwicht bij haar kussen, arm of ze grijpen zelfs haar hoofd of schouder. Bovendien heb je natuurlijk de bijbehorende geuren en geluiden. Ze probeert als oplossing met een sjaal over haar hoofd te slapen. Ikzelf kom onderop te liggen met direct naast mij in het gangpad een vieze, snurkende Vietnamees en daarnaast een oudere man die bij elke uitademing zijn ongepoetste tandenwalm mijn kant op blaast. Als ik me omdraai lig ik tegen de Vietnamees aan en bovendien heb ik ook last van iedereen die langs de man klautert om bij het toilet te komen. Heerlijk, zo'n busreis!:-) We komen om 6:30 uur in Nha Trang aan. Daar gaan we een uurtje in het zand zitten en genieten van de zee. Om 8:15 uur vervolgen we de route om om 14:30 in Mui Ne aan te komen. We zijn maar liefst 25 uur onderweg geweest, maar het is hier wel een heel stuk warmer en de zon schijnt!!! We zoeken een guesthouse uit en gaan lunchen aan de overkant aan het strand. Als ik langs de keuken loop om wat te bestellen zie ik een vrouw 2 flinke kikkers keihard op de harde grond doodslaan. Iemand kikkerbillen besteld? Na de lunch gaan we op zoek naar een stuk zand waar we kunnen liggen, maar alle resorts hebben het hele strand ingepikt. Na even gezocht te hebben stappen we in een taxi om ons naar het strand te brengen. Een heel stuk verder komen we bij zand uit waar we meteen gezandstraald worden door de wind. 'Oh ja, dit is een favoriet surfgebied.' Een uurtje later wordt het te koud om nog te blijven liggen en we beginnen terug te lopen in de richting van het guesthouse. We duiken een paar winkeltjes in, bestellen een extreem dure cocktail in een mooi resort aan zee en gaan uit eten bij een visrestaurant. Nadat we na ons buikje vol en rond gegeten hebben lopen we langs een bar met goede muziek. 'Laten we nog 1 drankje nemen en dan gaan slapen', stellen we voor. We bestellen ieder een cocktail en krijgen er 4...?! Het is happy hour! En ze zijn een partij sterk.. Wel lekker natuurlijk, maar dit hebben we niet binnen korte tijd op. Dus 4 cocktails later hebben we het enorm naar ons zin samen en hebben de grootste lol. Toch gaan we weer verder om uiteindelijk voor de laatste kilometer een taxi te nemen. We hadden geen idee hoe ver het nog was. Eenmaal in bed zijn we in no time vertrokken. Donderdag staan we op tijd op, ontbijten bij de Mexicaanse buren, regelen weer een volgend busticket en stappen op 2 scooters die keurig voor ons klaargezet zijn. Met een handgeschreven kaart gaan we richting het noorden. Na best even zoeken komen we bij een kitesurfstrand uit en we besluiten om in Nederland lessen te gaan volgen. Het lijkt ons erg leuk. Alleen het zwemmen hier is wat minder relaxed, want met al die kitesurfers voelen we ons niet veilig als enige gewone zwemmers. Als we honger krijgen nemen we een kokosnoot bij een huisje en we ploffen onder een palmboom. Het zijn zulke grote dat we er vol van zitten. Dan gaan we op zoek naar de 'red sanddunes'. Die vinden we onverwacht snel. We krijgen een plastic sleetje mee en beklimmen de winderige rode zandduinen. Het sleeën valt vies tegen. Door al het losse opgewaaide zand komen we niet vooruit. Wat verderop zien we een behoorlijk steile helling. Daar moeten we toch wel snelheid krijgen? Samen glijden we op onze knieën zittend naar beneden. Omdebeurt klimmen we de steile helling naar boven om vervolgens weer naar beneden te glijden, terwijl de ander filmt. Eva gaat dat redelijk goed af. Ik verlies echter halverwege de helling mijn evenwicht en leg de rest van de helling rollend af. Van top tot teen zit ik volledig onder het zand. Zelfs mijn tanden zijn rood. Bah. We gaan terug naar de scooters waar ze me ook uitlachen. We rijden snel een stukje verder om daar in de zee lekker te kunnen afspoelen. Daarna vervolgen we de weg 25 km naar de witte zandduinen. Het laatste stuk is erg zanderig en rot rijdend. We parkeren de scooters vlakbij, nemen een belegd broodje mee en wandelen de witte duinen op. De zon staat al vrij laag en het duurt niet heel lang voor deze ondergaat. Er staat ook hier een hoop wind en zonder zon wordt het al snel een stuk kouder. Ook zal het snel donker worden en we moeten nog een eind terug zonder lantaarnpalen over de onverharde weg. Dus we pakken ons boeltje en springen weer op de scooters. Via een binnendoorweg, langs huisjes en smalle paadjes, komen we weer op het zanderige weggetje. Het is al schemerdonker en achter ons rijdt een andere scooter die ik iets te goed in de gaten hou via m'n spiegel. Onverwachts komt Eva in het mulle zand terecht en doordat ik net weer in de spiegel kijk, schrik ik als ik weer voor me kijk. In mijn schrikreactie knijp ik beide remmen in, maar in dat mulle zand gaat dat natuurlijk niet helemaal goed. De scooter slipt en glijdt onderuit met mij erbij. Ik glij door totdat ik tegen Eva tot stilstand kom. Met m'n elleboog schuur ik over de grond, dus daar zit een mooie schaafwond, maar verder valt de schade gelukkig mee. Nog een aantal blauwe plekken en wat gaatjes hier en daar, ook bij Eva komt een mooie blauwe plek de volgende dag. De scooter achter ons is inmiddels gestopt en helpt om de mijne weer aan de praat te krijgen. Daarna blijft hij nog een stuk naast ons rijden, hele vriendelijke man. Gelukkig verloopt de rest van de route soepel en komen we verder heelhuids aan. We gebruiken eindelijk onze first aid spulletjes die ik al vanaf Nieuw Zeeland  ongebruikt meesleep. Toch nog ergens goed voor.
Vrijdag gaan we weer op pad met de scooters. We rijden naar Phan Tiet en vinden daar na even zoeken een plekje uit de wind. Er zijn hoge golven en een behoorlijk sterke stroming, maar wel zijwaarts richting de kust, dus we worden niet het water in getrokken. We blijven een beetje aan de kant en gaan lekker genieten van de zon. Als ik even later weer het water in ga en ik zie iemand voorbij de golfomslag dieper in de zee, stel ik voor om samen te gaan. Alleen lijkt me geen goed idee. Eenmaal voorbij de golfomslag is de stroming een stuk minder sterk, maar de golven niet minder hoog. Supergaaf! Eenmaal aan de kant blijven we nog even kletsen met de Oekraïnees en zijn vriend. Ze reizen op de motorbike door Vietnam. Dat is een idee voor onze volgende trip. Dan zitten we niet meer te klungelen met al die volgeboekte urenlange busreizen. We rijden terug op onze scooters naar Mui Ne en op een prachtig punt tussen de rotsen genieten we van de zonsondergang onder het genot van verse sapjes (4) en knabbeltjes. Wat een heerlijke dag.