Het laatste deel van de reis

Maandag komt het eind van onze vakantie wel bijzonder dichtbij. We doen vanalles voor het laatst wat helemaal geen fijne gedachte is. We zijn gisteren vroeg naar bed gegaan, al tegen 9 uur, en half 1 gaat de wekker alweer. We pakken de tas in en gaan met onze voeten in het zwembad zitten terwijl we wachten op de bus. Het is heerlijk rustig en boven ons zien we de prachtige heldere sterrenhemel. Om half 2 zouden we ongeveer opgepikt worden. Bij elk geluid of elk licht verwachten we de bus, maar elke keer is het iets anders. We vinden achter de balie een muggenspray waar we meteen flink gebruik van maken, voordat we op de een na laatste dag nog flink lek geprikt worden. Dat zou zonde zijn, het zijn er al zoveel en we worden er niet bepaald mooier op. Uiteindelijk proberen we een nummer te bellen met het toestel achter de balie, maar er wordt niet opgenomen. Op het moment dat we op het punt staan de eigenaar wakker te maken, omdat we vrezen dat er iets mis is gegaan met de boeking, verschijnt ineens onze pickup om half 3. Een uur te laat.. We gaan achterop de bak zitten en rijden naar de volgende pickup. Er stappen er 5 in, terwijl er 6 opgepikt moeten worden daar. 'Hé, waar is Sara eigenlijk', horen we ineens in onze taal. Een meisje gaat haar zoeken op de kamer, maar als ze onverrichterzake terug komt horen we dat ze nog even iets is gaan kopen ergens. Nou ja, ze is spoorloos terwijl er een truck vol mensen op haar staat te wachten. We rijden naar de winkels verderop en daar staat ze op haar dooie akkertje eten te kopen. 'Willen jullie ook iets?' vraagt ze zelfs ook nog aan haar reisgenoten. Dan onderhandelen, terwijl de chauffeur ongeduldig toekijkt. Het is jammer dat hij niet gewoon wegrijdt. Dit is belachelijk asociaal. Waar haalt ze zoveel egoïsme vandaan? Als ze eindelijk zit rijden we naar het punt waar we opgepikt gaan worden door de grote bus. Daar worden we op plastic stoeltjes gezet en moeten we wachten tot onbekende tijd. We horen van een meisje dat de bus motorpech had onderweg, dus dat kan nog wel even duren. Wij gaan dus maar een film afkijken waar we eerder aan begonnen zijn: Intouchable. Erg goede, komische film. Tijd geleden voor ons allebei dat we zo moesten lachen om een film. Zo vermaken we ons een half uur, maar nu mag die bus echt wel komen. Om 4:15 uur komt er leven in de brouwerij. Er rijden 2 grote bussen de straat in. Een kwartier later liggen we naast elkaar in een 'tweepersoonsbed'. Zo'n bus hebben we ook nog niet gehad. Het is wat krap, maar als we dezelfde kant op gedraaid liggen vallen we uiteindelijk toch een beetje in slaap. Romantisch lepeltje lepeltje;-) Rond half 9 zijn we bij de grensovergang waar we lopend over moeten steken Thailand in. Dit duurt best een tijd en uiteindelijk komen we weer bij de plek vanwaar we verder moeten. Daar moeten we ook nog een tijd wachten tot ze tot actie overgaan en de shuttlebusjes gereed maken. We geven onze tassen en als even later alle tassen ingeladen zijn zegt hij dat wij in een ander busje mee moeten die op hetzelfde tijdstip zal vertrekken, want hier passen we niet meer bij. Irritant! Geef dan onze tassen maar weer terug. Zuchtend trekt de man onze tassen tevoorschijn en we wachten buiten de bus op verdere informatie. Ze hebben totaal geen haast hier. Wij willen echter nog even genieten van de laatste dag in Bangkok. Dan zegt dezelfde man ineens dat we toch weer wel in dit busje mee moeten. Dat past toch niet? Hij is wel zo netjes om z'n verontschuldigingen aan te bieden en propt onze tassen bovenop de stapel. Dan zet hij zijn volle gewicht erachter en duwt alle backpacks zover mogelijk tegen het raam, zodat er anderhalve zitplek voor ons vrij komt. Hallooo...we zijn Nederlanders... wij passen daar niet! Maar ja, we passen ons aan aan de propcultuur daar en persen ons naast de hoge stapel tassen. Als die maar niet omvalt..! Half 10 rijden we weg. Rond half 2 zijn we eindelijk waar we moeten zijn, zo'n 3 uur later dan verwacht. We droppen onze spullen in een hostel en gaan de winkeltjes langs en nemen een late lunch, best een flinke hap als de hele bestelling eenmaal op tafel staat. Voorlopig zitten we propvol. Later op de avond lopen we door de drukke straat en horen ineens iemand zeggen: 'I don't pay for sex!' We kijken verrast om, terwijl we een onderlinge blik uitwisselen. Dat wordt opgemerkt door de betreffende Californiër en hij komt zijn opmerking verklaren. Dan stelt hij voor om een drankje te doen. Ach, waarom ook niet. Aangezien ze geen koffie hebben waar we gaan zitten, moeten we verplicht aan een cocktail. Hè, wat vervelend..:-) We kletsen gezellig tot het steeds later wordt en ik maar eens aanstalten moet maken om me vliegtuigklaar te maken. We gaan terug naar het hostel om ons op te frissen en ik pak mijn tas. Wauw, hij past zelfs nog dicht! Niet vragen hoe, ik moet het er met mijn volle gewicht induwen, maar het lukt. Dan gaan we rond half 9 weer terug naar buiten om toch iets te eten, ook al hebben we eigenlijk nog steeds niet echt trek na de enorme late lunch. We gaan dichtbij het hostel zitten bij een druk restaurantje met plastic stoeltjes en tafeltjes. Wel vervelend dat ze net de rioolput aan het legen zijn naast ons met een hoop herrie en een heerlijk luchtje dat constant onze kant op komt waaien. Met het muggenspul hebben we het net niet gered, dus Eva gaat toch voor de laatste dag een nieuw potje kopen. Eerst zie ik haar de ene kant oplopen en een paar tellen later de tegenovergestelde richting. Tsja, ik wacht wel hier.. Als ze even later met muggenspul terugkomt is het eten nog niet geserveerd. Ze zijn hier helaas niet de snelste en tegen de tijd dat mijn curry geserveerd wordt heb ik nog 10 minuten om dit op te eten. Zonde, maar ik krijg het niet zo snel weg en heb stiekem ook nog steeds weinig trek. We rekenen af en gaan terug naar het hostel waar ik me omkleed in lange warme kleding voor het vliegtuig en dan gaan we beneden wachten op het moment dat de airportshuttle onze wegen zal laten scheiden. Helemaal geen zin in. Ook al is ons afscheid maar een dag ofzo, toch is het raar en naar na een maand nonstop samen opgetrokken te zijn. De bus is iets te laat, maar dan is het toch echt zover. We nemen afscheid en ik stap in het busje. Dag Eva! Tot straks in Nederland! Zodra het busje op de grote weg zit geeft hij gas. Hij drukt het pedaal vol in, vastgeplakt aan de auto voor ons en laat dan weer volledig het gas los om af en toe vol op de rem te trappen. Geleidelijk gas geven kent hij niet. Bovendien probeert hij constant zijn voorganger te passeren dus stuurt abrupt naar rechts om vervolgens net zo abrupt weer terug naar links te sturen wegens een tegenligger. Alles in combinatie met elkaar, links rechts hard zacht, zorgt ervoor dat ik ten eerste moeite heb om op mijn plek te blijven zitten, dus ik houd me krampachtig vast aan de stoel voor me, en ten tweede probeer ik mijn wagenziekte tegen te houden. Ik hang volledig in het gangpad om voorzover mogelijk blik op de weg te blijven houden. Het zou wel fijn zijn als ik heelhuids het vliegveld haal zo op de laatste dag. Een klein uurtje later hebben we het overleefd. Het oude vrouwtje naast me kijkt me opgelucht aan en eindelijk durven we de stoelen voor ons los te laten. Wat een vreselijke rit. Dan loop ik met mijn spullen naar de incheckbalie. Ik ben gelukkig ruim op tijd, dus hoef niet te rennen dit keer. Om 2:05 uur vertrek ik en het is nog voor 11 uur. Ik ga op een stoel zitten om mijn backpack in de met tape dichtgeplakte flightbag te doen. De tape zal het vast niet houden, maar het is een poging waard. Dan check ik in en ga door de douane. Eenmaal in de buurt van de gate plof ik op een comfortabele stoel en ga het verhaal typen voor op de site. Ik ben bij het muizenverhaal gebleven en beleef het hele moment opnieuw. Stel je voor dat je een meisje alleen op een stoel ziet zitten op het vliegveld in Bangkok met een telefoon in haar hand, terwijl ze zo krom ligt van het lachen dat ze niet eens meer verder kan typen. Zo moet ik er ongeveer uitgezien hebben. Ik kan niet meer stoppen met lachen en mis Eva nu al enorm. Normaal lagen we samen zo in een deuk. Tegen wie moet ik nu al mijn onzin ouwehoeren? We hebben gedurende afgelopen maand geen moment verlegen gezeten om een gespreksonderwerp. We kwamen zelfs tijd te kort om alles te bespreken. En hoe moet dat straks als we elkaar niet meer dagelijks zien? Dan kunnen we wel een hele dag vooruit plannen om bij te kletsen. Nou ja, dat zien we dan wel, zorgen voor in Nederland. Ik begin spontaan te babbelen tegen een Nederlands echtpaar naast me en gelukkig zijn ze geïnteresseerd genoeg om te luisteren. We stappen een uur later hetzelfde vliegtuig in, maar uiteraard zitten ze ergens anders. Ik kom bij de nooduitgang aan het raam te zitten met goede beenruimte. En dat ongevraagd. Top! Naast me zit een kale, wat oudere man. Hij is de volgende pineut als vervangend gesprekspartner voor Eva. We hebben gelukkig wel dezelfde humor en hij is vriendelijk. We krijgen een maaltijd zodra we in de lucht zitten en mijn buurman ruimt zelf onze plateaus op. Het duurt hem te lang. Handig zo'n buurman! Dan ga ik een filmpje kijken om zo lang mogelijk wakker te blijven om alvast een beetje aan te passen aan de Nederlandse tijd. Echter halverwege de film word ik ineens weer wakker. Over het algemeen val ik nooit tijdens een film in slaap, maar sinds kort gebeurt het me regelmatig. Ik zet de film uit en nestel me zo goed mogelijk in de stoel. Op een gegeven moment word ik weer wakker en moet naar het toilet. Ik zou over de benen van 'buurman' heen kunnen klauteren en stap met 1 voet tussen zijn gespreide benen in. Oké, misschien is dit toch niet zo'n goed idee.. Als ik nu tegen hem aanstoot en hij wordt wakker treft hij mij tussen z'n benen aan. Misschien beetje raar.. Voorzichtig verplaats ik me terug en tik hem zachtjes aan. Het is donker in het vliegtuig en ik zie niet goed of hij nou z'n ogen open of dicht heeft. Ik tik hem nog maar eens aan. En nog een keer iets harder nu. Ik schrik me rot als ik ineens zijn wijdopen ogen naar me zie kijken. Hoe lang zijn die al open? Met bonzend hart loop ik een tel later naar het toilet. In een donker vliegtuig zijn dat soort dingen net ff iets enger dan in het licht. 'Eef!! Dit moet ik je vertellen!!' Ik vouw me weer op in de stoel en het lukt me om een deel van de reis half te slapen. Voordat ik weg ging hadden we het nog over mijn kapotte flightbag. Men kan er met gemak vanalles indoen. Die flightbag is maar voor de sier in deze staat. Als ik het niet zou vertrouwen moest ik de backpack maar beter niet van de band halen, want als ik eenmaal naar de uitgang loop is het te laat om geloofwaardig over te komen. Nu sta ik inmiddels in het koude land waar ik geboren ben te wachten bij de bagageband. Ik gooi de tas met flightbag en al op een karretje zonder goed te kijken of het open is gescheurd. Van bovenaf ziet het er onbeschadigd uit. Ze controleren me nooit als ik naar buiten loop, dus waarom zou ik zoveel tijd verspillen aan die onzin. 'Heeft u iets aan te geven?' 'Nee.' 'Wilt u toch even met me meekomen voor een scan?' Bonkbonk, gaat mijn hart ineens 2 keer zo snel. 'Natuurlijk.' Ik glimlach en loop met haar mee. Dan plaats ik mijn tassen op de band en alles wordt uitgebreid bekeken op de scan. 'Waar komt u vandaan? Wat heeft u gekocht? Heeft u plantaardige of dierlijke producten gekocht? Wat is dat? Heeft u misschien een katapult gekocht?' 'Bangkok, kleding, nee, nee', ratel ik mijn antwoorden zenuwachtig op. 'Het is in orde, bedankt en een prettige dag verder', hoor ik tot mijn opluchting na een eeuwigheid. Pfieuw! 'Eef, moet je horen wat er nou weer gebeurt is!!' Wat zal zij allemaal beleefd hebben in die uren alleen?? Eindelijk kan ik met een goed gevoel richting huis. Het waren 4 geweldige maanden!!! Ik ga het missen!