De dramatische terugreis.
Blijf op de hoogte en volg Natascha
27 Juni 2014 | Spanje, Alicante
Woensdag 25 juni.
8.30 uur. Met frisse tegenzin staan we op om naar het vliegveld te gaan en deze geweldige dagen af te sluiten. Onze tas, proppropprop, is snel gepakt en Peter staat stipt 9 uur voor de deur om ons weg te brengen. Een kwartier later nemen we afscheid op het vliegveld van Alicante. We passeren een paar Nederlanders die over hun anderhalf uur vertraging staan te mopperen. Haastig en zenuwachtig voor de vertraging lopen we de hal binnen en kijken op het bord welke balie we moeten hebben. ... Cancelled..????!!! Hier klopt iets niet. Er zit niemand bij de desbetreffende balie. Dan maar de informatiebalie van Vueling waar we onze low-budget vlucht geboekt hebben. Het is inmiddels half 10.
Er staat een enorme rij voor de balie waar maar 2 dames aan het helpen zijn. Het schiet dus voor geen meter op. Tijdens het wachten worden we steeds wijzer over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Van de één horen we over een 4 dagen durende staking van de luchtverkeersleiding in Parijs. Vueling vliegt over Parijs en ze hebben geen toestemming om over Duitsland te vliegen, dus zolang de staking duurt kan Vueling niet vliegen. Van de volgende horen we dat er mensen die vanaf 6 uur al staan te wachten nu nog niet aan de beurt zijn. Het is ondertussen al 10 uur, dus bakkietijd. We halen koffie en een duur broodje en als we vervolgens horen dat het wel eens lastig kan gaan worden om een vervangende vlucht te krijgen gaan we bellen. Er moeten een aantal mensen zo snel mogelijk op de hoogte gesteld worden. Morgen moeten we gewoon weer werken natuurlijk. Om de beurt gaan we een rondje wandelen, plasje plegen in het verste toilet, nog een rondje lopen, spelletjes doen en tsja.. veel wachten en proberen af te luisteren of we meer te weten kunnen komen. Ook tegeltjes tellen als we weer een stap naar voren kunnen. Een vrolijke vrouw voor ons gaat na een uur of 3 maar op haar koffertje zitten, maar op het moment dat we een tegel vooruit mogen schieten de wieltjes onder de koffer vandaan. De arme vrouw valt achterover met beide benen de lucht in. Een steward die langs loopt probeert haar omhoog te trekken, maar ligt zelf net als de vrouw zo erg in een deuk dat het allemaal niet soepel gaat. Wat een komisch zicht. In elk geval een beetje afleiding tijdens het lange wachten. Na 4 uur wachten, half 2, zijn we eindelijk aan de beurt. We hebben inmiddels genoeg informatie bij elkaar gescharreld om de grote lijnen te weten. Er zijn 3 opties vertelt de dame. Jullie krijgen het geld terug en we annuleren de boeking. We boeken de vlucht om naar morgenochtend zelfde tijd, maar ik kan niet garanderen dat die vlucht ook daadwerkelijk zal vertrekken. Of we boeken de vlucht om naar volgende week als de staking er niet meer is en de vlucht gegarandeerd gaat, maar het verschil in prijs moeten we dan bijleggen. Belachelijk. Het is dus compleet onduidelijk wanneer we naar huis kunnen. We kiezen voor de optie van omboeken naar morgen, maar omdat we zekerheid willen dat we thuis gaan komen moeten we nog een 2e optie hebben. Vrijdag is het namelijk peurbakkentocht in Leiden en dan wordt het natuurlijk superdruk op werk, dus kunnen we niet gemist worden. We zoeken een bus op die naar het centrum gaat en in een café met Wifi gaan we op zoek naar de 2e optie. Een bus vanuit Benidorm die er 24 uur over doet vertrekt pas op zaterdag en dat is te laat dus geen optie. We zoeken naar vluchten van andere maatschappijen dan Vueling en als dat allemaal volgeboekt blijkt zoeken we naar vluchten naar Duitsland of België. Als we maar een beetje in de buurt zijn kunnen we de rest wel overbruggen met trein of auto. Maar helaas, het wil niet lukken en we worden steeds zenuwachtiger en chagrijniger. Wat een rotdag. Ferenc die vanuit zijn werk ook meehelpt met zoeken en onze wanhoop aanvoelt, biedt aan om ons op te halen. Het is volgens de tomtom zo'n 18 uur rijden, dus dat zou hem 36 uur kosten, dus 2 werkdagen. We besluiten toch eerst een andere oplossing te zoeken..
Dan vinden we voor de volgende avond met Transavia een vlucht voor 230 euro. Dat is meer geld dan de hele reis ons heeft gekost, want aangezien we de verzekering al gesproken hebben weten we dat we waarschijnlijk niks terug zullen krijgen. Voor vrijdagavond gaat het 130 euro kosten. Dat klinkt een stuk aantrekkelijker, maar na overleg met werk blijkt dat geen optie. Vrijdag kunnen we niet gemist worden. We halen diep adem en drukken op de knop om te boeken. Duur dagje zo. Dan lopen we weer terug naar het appartement waar we afscheid van hadden genomen en we hebben het geluk dat Carmen toevallig net aan komt lopen. Anders hadden we er niet eens in gekund. Kort vertellen we wat er gebeurt is en dan gaan we proberen nog wat van deze verloren dag te maken. Vanaf 9 uur vanmorgen was het alleen maar een nare dag. Het is al 5 uur en als we eindelijk op het strand aankomen is het half 6. Alsof het ongeluk ons achtervolgt gaat het precies regenen zodra wij een voet op het zand zetten. Voor de vorm gaan we even liggen, maar we krijgen het zo koud dat we het niet meer uithouden. We lopen een rondje door de stad en kopen onderweg wat nootjes in een leuk winkeltje met allemaal grote zakken die tot de rand gevult zijn. Dan nemen we op een terrasje een tinto de verano en nemen de tram naar huis. Naast het huisje zit een tapastentje waar we neerploffen. We hebben bij nader inzien na het kleine broodje op het vliegveld die ochtend helemaal niks meer gegeten. Dus we bestellen meteen een patatas bravas om vervolgens een vleesvisbord en vegetarisch bord met allemaal hapjes te bestellen. Olijven krijgen we meteen, maar de patatas duren heel wat langer. Als we die uiteindelijk hebben duurt het echt heel lang voordat de hapjesborden komen. Ineens komt het meisje naar ons toe en vraagt of we klaar zijn voor ons volgende gerecht. We zitten er al langer dan een uur. Vandaar dat het zolang duurt. Aardappelen als voorgerecht, je verzint het niet. Dan hebben we gelukkig al snel de beide borden op tafel. Ik had echter gevraagd of er ook nog wat sepia (inktvis) op mijn bord erbij mocht als klein hapje. Dat werd een tel later als apart gerecht geserveerd. Ik heb gegeten tot ik buikpijn had en we zaten beiden tot de rand vol. Het was zo lekker dat ik een doggybag vroeg voor het restje. Zonde om weg te gooien.
Die avond om 12 uur is er vuurwerk. We zijn doodmoe van de dag en het slaapgebrek, maar om de dag nog een beetje leuk af te sluiten gaan we toch mee. Het is prachtig vuurwerk! We genieten er volop van. Daarna slenteren we met de groep mee terug wat een stuk langer duurt dan de heenweg die we met zn tweeën aflegden. Het duurt niet lang voor we slapen. Ik lees zelfs geen boekje meer.
Donderdag 26 juni.
Half 9 staat de wekker. We ontbijten een yoghurtje en gaan naar het strand. Daar blijven we tot half 3 liggen en gaan vaak het koude water in. Het is immers de laatste keer voorlopig. Dan gaan we tapas broodjes eten bij 100 montaditos en als vervolgens blijkt dat er niemand in het appartement van Peter is gaan we terug naar het strand. We hebben immers de sleutel achtergelaten en onze spullen staan bij Peter in zn auto, want ons appartement is niet meer beschikbaar. We gaan nog een half uurtje liggen en wagen ons dan wel richting het appartement. We twijfelen kort over welk gebouw het nou ook alweer is, maar de twijfel verdwijnt als de deur gewoon open wordt gedaan. Hee, de lift is gemaakt, is het eerste wat we opmerken. We gaan naar de 6e etage en lopen het appartement in waarvan de deur wagenwijd openstaat. Ineens zien we een compleet onbekende bij het raam staan die ons nog niet heeft opgemerkt. Dan pas valt het op dat er andere meubels staan. Geschrokken beseffen we dat we toch in het verkeerde gebouw zitten. Snel keren we om en verdwijnen weer in de lift. We zijn opgelucht als de deuren zich eindelijk sluiten. Het gebouw ernaast gaan we nu proberen. Dat ziet er een stuk bekender uit en bovendien zijn er monteurs bezig bij de lift. Die vertellen dat ze net klaar zijn en dat de lift het weer doet, dus we hebben een perfecte timing om binnen te komen. Het is al half 7 als we bij Peter en Sonia binnenkomen. We hadden de planning om om 7 uur weg te gaan dus nu moeten we ons nog haasten ook. Snel douchen en omkleden, bakkie koffie en voor de 2e keer afscheid nemen. Dag Bella, dag Peter, dag Sonia. Ze zwaaien ons nog helemaal na vanaf het balkon. We gaan op zoek naar de bushalte en stappen een tramhalte eerder uit waar we 2 keer de weg vragen. Eva heeft nogal moeite met traplopen en blijft met teen en slipper hangen waardoor ik ineens achter mee een plof en gilletje hoor. Dat bezorgt haar een rode vieze slipper en mank lopen terwijl we haast hebben. Als we een half uur en een flinke wandeling later in de bus zitten rijden we langs een bushalte nog geen 50 meter van waar we bij de tram uitgestapt zijn. Zucht. Half 9 staan we bij de incheckbalie en 5 over 9 gaan we boarden met een subwaybroodje klaar om op te eten in het vliegtuig. We hebben het gehaald!!
8.30 uur. Met frisse tegenzin staan we op om naar het vliegveld te gaan en deze geweldige dagen af te sluiten. Onze tas, proppropprop, is snel gepakt en Peter staat stipt 9 uur voor de deur om ons weg te brengen. Een kwartier later nemen we afscheid op het vliegveld van Alicante. We passeren een paar Nederlanders die over hun anderhalf uur vertraging staan te mopperen. Haastig en zenuwachtig voor de vertraging lopen we de hal binnen en kijken op het bord welke balie we moeten hebben. ... Cancelled..????!!! Hier klopt iets niet. Er zit niemand bij de desbetreffende balie. Dan maar de informatiebalie van Vueling waar we onze low-budget vlucht geboekt hebben. Het is inmiddels half 10.
Er staat een enorme rij voor de balie waar maar 2 dames aan het helpen zijn. Het schiet dus voor geen meter op. Tijdens het wachten worden we steeds wijzer over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Van de één horen we over een 4 dagen durende staking van de luchtverkeersleiding in Parijs. Vueling vliegt over Parijs en ze hebben geen toestemming om over Duitsland te vliegen, dus zolang de staking duurt kan Vueling niet vliegen. Van de volgende horen we dat er mensen die vanaf 6 uur al staan te wachten nu nog niet aan de beurt zijn. Het is ondertussen al 10 uur, dus bakkietijd. We halen koffie en een duur broodje en als we vervolgens horen dat het wel eens lastig kan gaan worden om een vervangende vlucht te krijgen gaan we bellen. Er moeten een aantal mensen zo snel mogelijk op de hoogte gesteld worden. Morgen moeten we gewoon weer werken natuurlijk. Om de beurt gaan we een rondje wandelen, plasje plegen in het verste toilet, nog een rondje lopen, spelletjes doen en tsja.. veel wachten en proberen af te luisteren of we meer te weten kunnen komen. Ook tegeltjes tellen als we weer een stap naar voren kunnen. Een vrolijke vrouw voor ons gaat na een uur of 3 maar op haar koffertje zitten, maar op het moment dat we een tegel vooruit mogen schieten de wieltjes onder de koffer vandaan. De arme vrouw valt achterover met beide benen de lucht in. Een steward die langs loopt probeert haar omhoog te trekken, maar ligt zelf net als de vrouw zo erg in een deuk dat het allemaal niet soepel gaat. Wat een komisch zicht. In elk geval een beetje afleiding tijdens het lange wachten. Na 4 uur wachten, half 2, zijn we eindelijk aan de beurt. We hebben inmiddels genoeg informatie bij elkaar gescharreld om de grote lijnen te weten. Er zijn 3 opties vertelt de dame. Jullie krijgen het geld terug en we annuleren de boeking. We boeken de vlucht om naar morgenochtend zelfde tijd, maar ik kan niet garanderen dat die vlucht ook daadwerkelijk zal vertrekken. Of we boeken de vlucht om naar volgende week als de staking er niet meer is en de vlucht gegarandeerd gaat, maar het verschil in prijs moeten we dan bijleggen. Belachelijk. Het is dus compleet onduidelijk wanneer we naar huis kunnen. We kiezen voor de optie van omboeken naar morgen, maar omdat we zekerheid willen dat we thuis gaan komen moeten we nog een 2e optie hebben. Vrijdag is het namelijk peurbakkentocht in Leiden en dan wordt het natuurlijk superdruk op werk, dus kunnen we niet gemist worden. We zoeken een bus op die naar het centrum gaat en in een café met Wifi gaan we op zoek naar de 2e optie. Een bus vanuit Benidorm die er 24 uur over doet vertrekt pas op zaterdag en dat is te laat dus geen optie. We zoeken naar vluchten van andere maatschappijen dan Vueling en als dat allemaal volgeboekt blijkt zoeken we naar vluchten naar Duitsland of België. Als we maar een beetje in de buurt zijn kunnen we de rest wel overbruggen met trein of auto. Maar helaas, het wil niet lukken en we worden steeds zenuwachtiger en chagrijniger. Wat een rotdag. Ferenc die vanuit zijn werk ook meehelpt met zoeken en onze wanhoop aanvoelt, biedt aan om ons op te halen. Het is volgens de tomtom zo'n 18 uur rijden, dus dat zou hem 36 uur kosten, dus 2 werkdagen. We besluiten toch eerst een andere oplossing te zoeken..
Dan vinden we voor de volgende avond met Transavia een vlucht voor 230 euro. Dat is meer geld dan de hele reis ons heeft gekost, want aangezien we de verzekering al gesproken hebben weten we dat we waarschijnlijk niks terug zullen krijgen. Voor vrijdagavond gaat het 130 euro kosten. Dat klinkt een stuk aantrekkelijker, maar na overleg met werk blijkt dat geen optie. Vrijdag kunnen we niet gemist worden. We halen diep adem en drukken op de knop om te boeken. Duur dagje zo. Dan lopen we weer terug naar het appartement waar we afscheid van hadden genomen en we hebben het geluk dat Carmen toevallig net aan komt lopen. Anders hadden we er niet eens in gekund. Kort vertellen we wat er gebeurt is en dan gaan we proberen nog wat van deze verloren dag te maken. Vanaf 9 uur vanmorgen was het alleen maar een nare dag. Het is al 5 uur en als we eindelijk op het strand aankomen is het half 6. Alsof het ongeluk ons achtervolgt gaat het precies regenen zodra wij een voet op het zand zetten. Voor de vorm gaan we even liggen, maar we krijgen het zo koud dat we het niet meer uithouden. We lopen een rondje door de stad en kopen onderweg wat nootjes in een leuk winkeltje met allemaal grote zakken die tot de rand gevult zijn. Dan nemen we op een terrasje een tinto de verano en nemen de tram naar huis. Naast het huisje zit een tapastentje waar we neerploffen. We hebben bij nader inzien na het kleine broodje op het vliegveld die ochtend helemaal niks meer gegeten. Dus we bestellen meteen een patatas bravas om vervolgens een vleesvisbord en vegetarisch bord met allemaal hapjes te bestellen. Olijven krijgen we meteen, maar de patatas duren heel wat langer. Als we die uiteindelijk hebben duurt het echt heel lang voordat de hapjesborden komen. Ineens komt het meisje naar ons toe en vraagt of we klaar zijn voor ons volgende gerecht. We zitten er al langer dan een uur. Vandaar dat het zolang duurt. Aardappelen als voorgerecht, je verzint het niet. Dan hebben we gelukkig al snel de beide borden op tafel. Ik had echter gevraagd of er ook nog wat sepia (inktvis) op mijn bord erbij mocht als klein hapje. Dat werd een tel later als apart gerecht geserveerd. Ik heb gegeten tot ik buikpijn had en we zaten beiden tot de rand vol. Het was zo lekker dat ik een doggybag vroeg voor het restje. Zonde om weg te gooien.
Die avond om 12 uur is er vuurwerk. We zijn doodmoe van de dag en het slaapgebrek, maar om de dag nog een beetje leuk af te sluiten gaan we toch mee. Het is prachtig vuurwerk! We genieten er volop van. Daarna slenteren we met de groep mee terug wat een stuk langer duurt dan de heenweg die we met zn tweeën aflegden. Het duurt niet lang voor we slapen. Ik lees zelfs geen boekje meer.
Donderdag 26 juni.
Half 9 staat de wekker. We ontbijten een yoghurtje en gaan naar het strand. Daar blijven we tot half 3 liggen en gaan vaak het koude water in. Het is immers de laatste keer voorlopig. Dan gaan we tapas broodjes eten bij 100 montaditos en als vervolgens blijkt dat er niemand in het appartement van Peter is gaan we terug naar het strand. We hebben immers de sleutel achtergelaten en onze spullen staan bij Peter in zn auto, want ons appartement is niet meer beschikbaar. We gaan nog een half uurtje liggen en wagen ons dan wel richting het appartement. We twijfelen kort over welk gebouw het nou ook alweer is, maar de twijfel verdwijnt als de deur gewoon open wordt gedaan. Hee, de lift is gemaakt, is het eerste wat we opmerken. We gaan naar de 6e etage en lopen het appartement in waarvan de deur wagenwijd openstaat. Ineens zien we een compleet onbekende bij het raam staan die ons nog niet heeft opgemerkt. Dan pas valt het op dat er andere meubels staan. Geschrokken beseffen we dat we toch in het verkeerde gebouw zitten. Snel keren we om en verdwijnen weer in de lift. We zijn opgelucht als de deuren zich eindelijk sluiten. Het gebouw ernaast gaan we nu proberen. Dat ziet er een stuk bekender uit en bovendien zijn er monteurs bezig bij de lift. Die vertellen dat ze net klaar zijn en dat de lift het weer doet, dus we hebben een perfecte timing om binnen te komen. Het is al half 7 als we bij Peter en Sonia binnenkomen. We hadden de planning om om 7 uur weg te gaan dus nu moeten we ons nog haasten ook. Snel douchen en omkleden, bakkie koffie en voor de 2e keer afscheid nemen. Dag Bella, dag Peter, dag Sonia. Ze zwaaien ons nog helemaal na vanaf het balkon. We gaan op zoek naar de bushalte en stappen een tramhalte eerder uit waar we 2 keer de weg vragen. Eva heeft nogal moeite met traplopen en blijft met teen en slipper hangen waardoor ik ineens achter mee een plof en gilletje hoor. Dat bezorgt haar een rode vieze slipper en mank lopen terwijl we haast hebben. Als we een half uur en een flinke wandeling later in de bus zitten rijden we langs een bushalte nog geen 50 meter van waar we bij de tram uitgestapt zijn. Zucht. Half 9 staan we bij de incheckbalie en 5 over 9 gaan we boarden met een subwaybroodje klaar om op te eten in het vliegtuig. We hebben het gehaald!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
